Ta sama zasada odnosi się zarówno do regeneracji kończyn, jak i do narządów wewnętrznych. Wykształciły się mechanizmy mogące powodować odnowę narządów pożytecznych, ale nie niezbędnych dla życia poszczególnych osobników. W związku z tym wyłania się interesujące zagadnienie, mianowicie jaka jest wartość procesów, które ? choć spełniają ciężkie, poważne zadania ? mają zastosowanie tylko od czasu do czasu. Oczywiście stopień strat może być bardzo różny. Stwierdzono, że 93% osobników niektórych gatunków skorupiaków traci duże części ciała. Ponieważ kraby i homary mają wiele kończyn, mogą one dać sobie radę bez jednej w czasie jej odrastania (Needham, 1964). Niewątpliwie zdolności do regeneracji wykorzystywane są często i mają one duże również znaczenie dla przeżywalności. Czasem zauważa się, że ta zdolność jest jedynie ?przypadkowo utrzymującą się pierwotną zdolnością do morfo- genezy”. Jest bardziej prawdopodobne, że podstawowe mechanizmy metabolicznego cyklu przemian zostały specyficznie wyselekcjonowane i udoskonalone do dokonywania regeneracji członów ciała bardziej narażonych na uszkodzenia. Potwierdzeniem, że są to specjalnie wyselekcjonowane mechanizmy, są dane dotyczące takich zwierząt jak jaszczurki, które wykształciły mechanizmy autotomii, umożliwiające odrzucenie kończyny lub ogona (w określonym miejscu), gdy zostaną za taką część ciała schwytane. Odrzucona kończyna wije się w dalszym ciągu by odstraszyć zwierzę atakujące. Istnieją też specjalne mechanizmy dla zabliźnienia rany. Po autotomii regeneracja następuje szybciej aniżeli po urazie w innym miejscu. Autotomia może być korzystna nawet i wówczas, gdy nie następuje po niej regeneracja. Komarnice (Tipula) często odrzucają schwytaną nogę, lecz nie mogą jej zregenerować.
Regeneracja kończyn

