Ta sama zasada odnosi się zarówno do regeneracji kończyn, jak i do na­rządów wewnętrznych. Wykształciły się mechanizmy mogące powodować odnowę narządów pożytecznych, ale nie niezbędnych dla życia poszcze­gólnych osobników. W związku z tym wyłania się interesujące zagadnie­nie, mianowicie jaka jest wartość procesów, które ? choć spełniają cięż­kie, poważne zadania ? mają zastosowanie tylko od czasu do czasu. Oczywiście stopień strat może być bardzo różny. Stwierdzono, że 93% osobników niektórych gatunków skorupiaków traci duże części ciała. Po­nieważ kraby i homary mają wiele kończyn, mogą one dać sobie radę bez jednej w czasie jej odrastania (Needham, 1964). Niewątpliwie zdol­ności do regeneracji wykorzystywane są często i mają one duże również znaczenie dla przeżywalności. Czasem zauważa się, że ta zdolność jest jedynie ?przypadkowo utrzymującą się pierwotną zdolnością do morfo- genezy”. Jest bardziej prawdopodobne, że podstawowe mechanizmy me­tabolicznego cyklu przemian zostały specyficznie wyselekcjonowane i udo­skonalone do dokonywania regeneracji członów ciała bardziej narażonych na uszkodzenia. Potwierdzeniem, że są to specjalnie wyselekcjonowane mechanizmy, są dane dotyczące takich zwierząt jak jaszczurki, które wy­kształciły mechanizmy autotomii, umożliwiające odrzucenie kończyny lub ogona (w określonym miejscu), gdy zostaną za taką część ciała schwytane. Odrzucona kończyna wije się w dalszym ciągu by odstraszyć zwierzę atakujące. Istnieją też specjalne mechanizmy dla zabliźnienia rany. Po autotomii regeneracja następuje szybciej aniżeli po urazie w innym miej­scu. Autotomia może być korzystna nawet i wówczas, gdy nie następuje po niej regeneracja. Komarnice (Tipula) często odrzucają schwytaną nogę, lecz nie mogą jej zregenerować.